computerwine

از زماني كه كامپيوترها و شبكه هاي كامپيوتري در دنيا رونق گرفتند ، به جاي استفاده از آدرس هاي دشوار كامپيوتري كه معمولا با اعداد مشخص مي شوند از ابتدا چندين سيستم نامگذاري براي نامگذاري كامپيوترها معرفي و مورد استفاده قرار گرفت تا كامپيوترها را بتوانيم با اسم و نه با آدرس هاي عددي سخت به خاطر بسپاريم. دو نوع از اين سيستم هاي نامگذاري كه بيشترين استفاده را پيدا كردند و همچنان هم در دنياي شبكه هاي كامپيوتري براي نامگذاري كامپيوترها استفاده مي شوند NetBIOS و DNS هستند. اما امروز مي خواهيم در خصوص اينكه هر كدام از اين ساختارهاي نامگذاري چه هستند و چگونه مورد استفاده قرار مي گيرند و تفاوت هاي بين آنها در انجمن تخصصي فناوري اطلاعات ايران صحبت كنيم. قبل از اينكه به سراغ بررسي تفاوت هاي اين دو پروتكل برويم بهتر است با اين واژه آشنا شويد ، به پروتكل هايي كه براي تبديل كردن آدرس هاي عددي مثل IP به اسامي قابل درك انسان استفاده مي شوند پروتكل هاي Name Resolution گفته مي شود كه در اينجا از NetBIOS و DNS به عنوان دو پروتكل Name Resolution بسيار پر كاربرد ياد مي كنيم.

تفاوت DNS و NetBIOS در چيست


NetBIOS Name اسمي است كه به يك كامپيوتر توسط خود سيستم داده مي شود تا توسط آن در شبكه محلي كه قرار دارد توسط ساير سيستم ها شناسايي شود. در واقع زمانيكه شما وارد قسمت My Network Places يا Network Neighborhood خود مي شويد ، اسامي كامپيوترهايي كه در شبكه مشاهده مي كنيد همان NetBIOS Name آنها است كه توسط مكانيزم Broadcast در شبكه منتشر شده است و براي سايرين قابل مشاهده است. هر بار كه كامپيوتر شما روشن يا خاموش و يا Restart مي شود در هر بار انجام شدن اين عمليات فرآيند Broadcasting انجام مي شود . از ساختار نامگذاري NetBIOS Name فقط در شبكه هاي محلي و كوچك استفاده مي شود زيرا مكانيزم Broadcast باعث ايجاد شدن ترافيك زياد در شبكه مي شود كه اين در شبكه هاي بزرگ قابل قبول نيست. از طرفي نامگذاري سيستم ها با مكانيزم NetBIOS Name داراي يك سري محدوديت ها است ، اسامي كه براي كامپيوترها در اين ساختار نامگذاري در نظر گرفته مي شود حداكثر مي تواند 16 كاراكتر باشد كه 1 كاراكتر را نيز به عنوان كاراكتر كنترلي جدا مي كنند و در نهايت شما مي توانيد تنها از تركيب 15 كاراكتر اسم كامپيوترهاي شبكه خود را ايجاد كنيد كه اين باعث محدوديت ايجاد اسامي در شبكه ها مي شود. با توجه به اينكه ساختار نامگذاري NetBIOS يك ساختار صاف يا در اصطلاح فني FLAT دارد ، داراي نظم و يكپارچكي و سيستم مديريت مركزي نيست و براي استفاده در شبكه هاي بزرگ بسيار به ندرت استفاده مي شود. NetBIOS Name ها در داخل كامپيوتر شما درون يك فايل ذخيره مي شوند كه اين فايل به نام LMHOSTS شناخته مي شود. اين نوع سيستم نامگذاري نه داراي پيشوند است و نه داراي پسوند است و به همين دليل آن را FLAT نامگذاري كرده اند. در شبكه هاي سازماني يا Domain هاي سازماني هر چند ما از سرويس هايي مثل WINS براي متمركز سازي اسامي كامپيوترها با استفاده از پروتكل NetBIOS استفاده مي كنيم اما اين ساختار در شبكه دومين معتبر نيست.

تفاوت NetBIOS Name و Host Name


از طرف ديگر ساختار نامگذاري DNS از يك سرور به عنوان سرور مركزي براي نامگذاري سيستم ها استفاده مي كند و داراي يك ساختار سلسله مراتبي و موروثي است كه اين امكان را به شبكه هاي بزرگ مي دهد كه براحتي و بدون به وجود آمدن تداخل در نامگذاري كامپيوترها آنها را نامگذاري كنند. DNS در واقع يك سرور است و ساختار نامگذاري كه بر مبناي آن سيستم ها را نامگذاري مي كند به عنوان FQDN يا Fully Qualified Domain Name شناخته مي شود و ذاتا براي شبكه هاي بسيار بزرگ و اينترنت طراحي شده است . همانطور كه ما در پروتكل NetBIOS اسامي كامپيوترها را به عنوان NetBIOS Name مي شناسيم در پروتكل DNS آنها را به عنوان host Name مي شناسيم ، در اكثر اوقات با توجه به اينكه يك Host Name تعداد كاراكترهايي برابر NetBIOS Name دارد شبيه به هم در نظر گرفته مي شوند در صورتيكه ايندو ساختار كاري كاملا متفاوتي دارند. در DNS به هيچ عنوان محدوديت نامگذاري كه در نامگذاري NetBIOS وجود دارد نيست و به همين دليل شما مي توانيد تعداد كامپيوترهاي بسيار زيادي را با اين سيستم نامگذاري كنيد. شما مي توانيد سرورهايي كه با استفاده از DNS به آنها متصل مي شويد را درون فايلي به نام HOSTS در سيستم خودتان تعريف كنيد. بر خلاف NetBIOS كه يك ساختار FLAT است ، DNS نامگذاري هاي خود را بر اساس معيار نقطه و دامين انجام مي دهد. در واقع در DNS يك سرور يا يك ريشه نامگذاري وجود دارد كه همه كامپيوترهايي كه در زيرمجموعه اين ساختار نامگذاري قرار مي گيرند از آن به ارث مي برند. براي مثال دامين اينترنتي itpro.ir از دو قسمت itpro و ir تشكيل شده است و هر چيزي كه زير مجموعه اين مجموعه قرار بگيرد بايد از اين ساختار تبعيت كند براي مثال www.itpro.ir يا mail.itpro.ir يا edu.itpro.ir هر سه مي توانند كامپيوترهايي باشند كه در زيرمجموعه itpro.ir قرار مي گيرند ، در اين مثال itpro.ir ساختار نامگذاري ريشه ما و www.itpro.ir اسم كامپيوتري است كه در مجموعه DNS اي itpro نامگذاري شده است. بصورت خلاصه مي توانيم تفاوت DNS و NetBIOS را به شكل زير عنوان كنيم :

    DNS و NetBIOS هر دو براي شناسايي كامپيوترها با استفاده از اسم در شبكه بكار مي روند
    DNS يك نام منحصر به فرد در شبكه است كه به يك كامپيوتر داده مي شوند و قابليت استفاده شدن در اينترنت را دارد
    NetBIOS براي شناسايي يك كامپيوتر در شبكه داخلي استفاده مي شود و در اينترنت امكان استفاده از آن وجود ندارد
    NetBIOS از مكانيزم Broadcasting براي شناسايي كامپيوترهاي شبكه استفاده مي كند
    DNS از ساختار Unicast براي شناسايي و معرفي كامپيوترها در شبكه استفاده مي كند
    NetBIOS داراي يك ساختار نامگذاري FLAT و بدون قانون خاصي با محدوديت تعداد 15 كاراكتر است
    DNS داراي يك ساختار مركزي نامگذاري و سلسله مراتبي و مديريت قانونمند و بدون محدوديت ( در مقايسه با NetBIOS ) است
    NetBIOS Name و Host Name هر دو معمولا با هم اشتباه گرفته مي شوند زيرا بسيار در ابعاد كوچك شبيه هستند ITPRO باشيد

سلام به دوستان عزيز ITPro اي و علاقه‌مندان به مباحث پايه اي شبكه. در مورد پروتكل IPv4 مطالب زيادي شنيده ايد و از قابليت هاي آن در متون مختلف زياد ياد شده است. اما چيزي كه نه تنها در اين مورد بلكه در هر سيستمي حائز اهميت است، بيش از نوع كاركرد هريك از مولفه ها، نحوه كار كردن و تعامل آن ها با يكديگر است. در اينجا نيز همين اصل برقرار است. در اين نكته ميخواهيم بدانيم كه IP چگونه با كمك ديگر عناصر شبكه مسيريابي را انجام ميدهد و نهايتا داده هاي ما را به مقصد ميرساند. پس در ادامه با ما همراه باشيد:
پس از آن كه در لايه هفت يعني لايه Application كار تبديل و تناظر host name و يا NetBIOS name به آدرس IP انجام شد، ميتوانيم با خيالت راحت كارمان را در لايه سوم يعني لايه network شروع كنيم. قرار است بسته IP از طرف هاست مبداء به آدرس IP اي كه برايش تعين شده است، ارسال شود. Routing يا همان مسيريابي خودمان فرآيندي براي ارسال يك بسته بر اساس آدرس مقصدي است كه برايش تعيين ميشود. اين مسيريابي حداقل شامل يك TCP/IP Host و يا روتر است. روتر وسيله اي است كه بسته ها را از يك شبكه به شبكه اي ديگر ارسال ميكند. در بيان عمومي به روترها غالبا gateway هم گفته ميشود. هم هاست مبداء و هم روتر به يك برآورد اوليه براي اينكه چطور بسته را ارسال كنند نياز دارند.
براي اين انجام تخمين، لايه IP كه نام ديگر لايه شبكه است با جدول مسيريابي (routing table) خود كه در حافظه اش ذخيره شده است، مشورت ميكند. داده هاي جدول مسيريابي در ابتدا با اغاز مذاكرات TCP/IP ايجاد ميشوند و در ادامه داده هاي بعدي بطور خودكار از طريق ارتباط روترها با يكديگر به جدول اضافه ميشوند. وير سيستم نيز ميتواند بطور دستي به اين جدول داده و ركورد اضافه كند.

تحويل مستقيم و غيرمستقيم
بسته هاي IP براساس اينكه مقصد نهايي مستقيما در يك شبكه متصل به شبكه خودش است يا نه ميتواند حداقل از يكي از دو نوع تحويل استفاده كند. اين دو نوع از تحويل بسته به تحويل مستقيم و غير مستقيم معروف هستند.
• تحويل مستقيم زماني رخ ميدهد كه نود IP (ميتواند نود فرستنده و يا gateway باشد) يك بسته را به مقصدي در شبكه فعلي مبداء، بطور مستقيم ارسال ميكند. براي اين كار، نود مربوطه بسته IP را در قالب يك فريم، كپسول بندي ميكند و در حالي كه آن را با آدرس سخت افزاري (آدرس مك) مقصد آدرس دهي ميكند، براي لايه دوم يعني لايه Data Link (مثل اترنت يا توكن رينگ) ارسال ميكند.
• تحويل غير مستقيم زماني رخ ميدهد كه نود IP (ميتواند نود فرستنده و يا gateway باشد) يك بسته را به نود مياني كه غالبا يك روتر است ارسال ميكند. اين قضيه به اين علت رخ ميدهد كه مقصد نهايي در شبكه فعلي مبداء قرار ندارد. براي اين كار، نود مربوطه بسته IP را در قالب يك فريم، كپسول بندي ميكند و در حالي كه آن را با آدرس سخت افزاري (آدرس مك) روتر مياني آدرس دهي ميكند، براي لايه دوم يعني لايه Data Link (مثل اترنت يا توكن رينگ) ارسال ميكند.
در واقع مسيريابي IPv4 به تركيبي از تحويل هاي مستقيم و غيرمستقيم اطلاق ميشود.
در شكل زير، هنگامي كه بسته ها به نود B ارسال ميشوند، نود A يك تحويل مستقيم را انجام داده است. اما هنگامي كه بسته ها به مقصد نود C ارسال ميشوند، نود A در واقع يك تحويل غيرمستقيم را به روتر 1 و سپس روتر 1 يك تحويل غير مستقيم را به روتر 2 و نهايت روتر 2 يك تحويل مستقيم را به نود C انجام ميدهد:


جدول مسيريابي IP
يك جدول مسيريابي در تمام نودهاي IP وجود دارد. اين جدول اطلاعات مربوط به شبكه هاي IP و نحوه دسترسي (مستقيم و غيرمستقيم) به آن ها را در خود ذخيره ميكند. به علت آن كه تمام نود هاي IP در حوزه فعاليت خود برخي از انواع مسيريابي را انجام ميدهند، نميتوان اينطور برداشت كرد كه جدول هاي مسيريابي فقط مختص روترهاست. هر نودي كه از پروتكل TCP/IP استفاده ميكند، يك جدول مسيريابي دارد. در اين جدول يكسري از داده هاي پيش فرض بر اساس پيكربندي نود وجود دارند و ديگر داده هاي ورودي ميتوانند بطور خودكار از طريق تعامل با روترها و يا بطور دستي از طريق مولفه هاي TCP/IP به جدول اضافه شوند.
هنگام ارسال بسته IP با جدول مسيريابي در مورد موارد زير مشورت و تخمين انجام ميشود:
• IP آدرس Next-hop: در يك تحويل مستقيم، آدرس next-hop همان آدرس IP مقصد نهايي است. اما در يك تحويل غير مستقيم، آدرس next-hop برابر با آدرس IP يك روتر مياني است.
• Next-hop interface: كه اينترفيس منطقي و يا سخت افزاري مثل يك كارت شبكه، كه براي ارسال بسته به مقصد و يا روتر بعدي استفاده ميشود را مشخص ميكند.

انواع داده در جدول مسيريابي
داده ها در جدول مسيريابي شامل اطلاعات زير ميباشند:
• Network ID: اين شناسه متناظر با مسير است. شناسه شبكه ميتواند زيرشبكه، خلاصه مسير و يا يك آدرس IP را از مسير بسته مشخص كند. در برخي از جدول ها از Network ID با عنوان Network Destination نام برده شده است.
• Network Mask: اين فيلد براي تناظر و تطابق آدرس IP مقصد با Network ID آن استفاده ميشود. در برخي از جدول ها از Network Mask با عنوان Netmask ياد ميشود.
• Nexthop: آدرس IP هاپ بعدي را مشخص ميكند. در برخي از جدول ها ازNext hop با عنوان Gateway نام برده شده است.
• Interface: نشانه اي است براي مشخص كردن اين كه كدام اينترفيس شبكه براي ارسال بسته IP استفاده ميشود.
• Metric: عددي است كه براي نشان داده ارزش يك مسير استفاده ميشود. بنابراين بر اين اساس بهترين مسير از ميان چندين مسير ممكن براي رسيدن به يك مقصد انتخاب ميشود. استفاده معمول از متريك اسنست كه تعداد hop هاي مسير به شبكه مقصد را نشان ميدهد.
تجميع داده هاي بالا با يكديگر ميتواند باعث ايجاد و ذخيره مسيرهاي پيش فرض زير در جدول مسيريابي شوند:
• Directly attached network ID: يك مسير براي شناسه شبكه هايي كه در يك شبكه قرار دارند. براي زير سبكه هايي كه در يك شبكه قرار دارند، بخش next-hop ميتواند خالي و يا شامل آدرسي از اينترفيسي بر روي آن شبكه باشد.
• Remote Network ID: مسيري براي شناسه هاي شبكه ايست كه در شبكه اي خارج از شبكه فعلي ما قرار دارند. براي شبكه هاي دور، بخش next-hop شامل آدرس يك روتر محلي است.
• Host Route: مسيري براي يك آدرس خاص است. براي Host route فيلد Network ID همان آدرس IP آن هاست خاص است و فيلد Network mask برابرست با 255.255.255.255
• Default route: مسير پيش فرض به اين منظور طراحي شده است تا هنگامي كه network ID و يا host route خاصي در موجود نباشد، از آن استفاده شود. در مسير پيش فرض شناسه شبكه برابر 0.0.0.0 و network mask برابر است با 0.0.0.0 .